Vergeven en wat daarna?

Het is bijna suikerfeest, het feest waarbij mensen elkaar vergeving vragen. Daarna kun je weer met een schone lei beginnen. Maar, doen we dat ook? En hoe doen we dat dan?

Schone lei
Het duurt nog maar enkele dagen voor de moslims het einde van de vastenperiode vieren. Een groot feest. Wij prijzen ons gelukkig dat we het in Indonesië mogen meevieren. We zoeken oude bekenden en familie op en vragen vele malen vergeving voor de zonden en de fouten van het afgelopen jaar. We horen ook even zoveel keren het verzoek om vergeving uit de monden van anderen. Niet alleen horen, we lezen het ook. En dan als het feest voorbij is, kunnen we dan ook weer met een “schone lei” beginnen? Of zetten we daarna onze oude aanpak voort? Onze houding van “het beter weten”, onze behoefte anderen van ons gelijk te overtuigen, onze behoefte een oordeel over anderen te hebben, onze neiging vooral te letten op de fouten die anderen maken.
Ja, wat veranderen wij bij ons zelf om ervoor te zorgen dat na het vragen om vergeving de dingen beter gaan, om ervoor te zorgen dat onze relaties beter worden en we beter kunnen samenwerken met anderen. Vergeven is wat anders dan verzoenen. Vergeven schept ruimte, maar in die ruimte is het wel belangrijk dat er het één en ander gebeurt. Anders is de ruimte snel weer gevuld met die dingen, die we met het vergeven net opgeruimd hebben, onze boosheid, onze teleurstelling, ons verdriet.

Belemmeringen
Larry Smith, een hoogleraar uit Canada, is zeer actief in het coachen en begeleiden van studenten en hij ziet een grote variatie aan manieren om niet te doen wat helpt bij het realiseren van je ideale loopbaan. En het kon wel eens zijn dat dat dezelfde zaken zijn, die ervoor zorgen dat we verzuimen goed gebruik te maken van de ruimte die door het vergeven is ontstaan.
Smith geeft het volgende rijtje

• We niet gaan voor wat we willen en wat we belangrijk vinden. We hebben vaak gehoord dat het daarom gaat, maar we kiezen ervoor om iets anders te doen.
• Soms hebben we gewoon geen zin om er moeite voor te doen, we zijn er te gemakzuchtig voor.
• We creëren onze eigen excuses, we bedenken waarom het niet gaat lukken.
• We denken dat alleen genieën in staat iets te veranderen of te verbeteren. Ooit in onze jeugd zagen we onszelf ook als zo’n genie. Maar in de loop der jaren hebben we dat beeld bijgesteld en noemen we onszelf realistisch.
• We denken dat alleen vreemde, gekke mensen een passie hebben en ervoor gaan. Wij zijn gewoon gemiddeld en wij missen zo’n passie.
• Wij doen wat onze ouders ons geleerd hebben, we werken hard en dat leren we onze kinderen ook. Maar het gaat om de goede dingen doen en door hard werken zien we die over het hoofd.
• Er zijn wel dingen die we leuk vinden, maar we kunnen onze passie niet vinden, terwijl passie juist iets is wat je inspireert om veel verder te gaan.
• En zelf als we onze passie gevonden hebben bedenken we excuses om die links te laten liggen.
• We zeggen tegen onszelf dat onze relatie met anderen belangrijker is dan het realiseren van onze dromen. Eigenlijk zeggen we daarmee dat we onze nek niet durven uitsteken en dat we kiezen voor pappen en nathouden.
• En, zegt Smith, bottom line zijn we bang, bang voor een mislukking en bang voor succes.

Twee vragen
Smith noemt al deze punten in z’n TED lezing. Hij noemt ze als zaken, die ervoor zorgen dat we onze loopbaandroom niet realiseren. Ik denk dat het ook de zaken zijn, die ons ervan weerhouden om nadat we vergeven hebben, de ontstane ruimte weer op een goed manier op te vullen. Ik voel twee vragen in me opkomen, mooie vragen om in de vakantie mee bezig te zijn.

De eerste is:

• Hoe zet jij deze excuses in om er voor te zorgen dat de schone lei snel weer vol rommel staat?
• en de tweede is:
  Wat ga jij doen om deze barrières op te ruimen, zodat je schone lei met nieuwe zaken gevuld kan worden?